Why we have the many dimensions of music

[Rsachi]

Thanks to those who have challenged Paddhati and formats of Carnatic music. I just had a Eureka moment.

We enjoy music more, the more dimensions it has.

We go from sarale varase to janti, daatu varase, geete, swarajati, kirtana, javali, padam, bhajan, Abhang (ouch) to tillana. Adding dimensions all the time.

We add dimensions in Ragam Tanam pallavi.
We add dimensions in niraval, alapana, swaras.
We add dimensions in raga malikas.
We add dimensions in varnams.
We add dimensions with raga+bhava+tala+sahitya+rasa.
We add dimensions in Tani avartanams with gati, Tala, muktaya, mohra.

Why?

Because we somehow simply love "more dimensions". We create epics by adding dimensions. That's how we created melakarta, audava-shadava, mishra, dwimadhyama ragas.

When someone wants only raga, when someone wants no lyrics, or bhakti in music.. When someone wants a stand-alone instrument instead of an ensemble, only instrumental and no vocal, etc., he is bound to reduce dimensions. AND THAT is counter-intuitive and counter-productive. Can't be more than a momentary fad or gimmick.

By adding dimensions we add to aesthetics. But beware. We have to make the many dimensions stand together, or it will come down like a pile of bricks.

That's the lasting appeal of Paddhati and format in Carnatic music.

When I challenge it, am I simply trying to make my job easier by reducing the dimensions? Is it a no-win game? Is it taking movies from 4D IMAX 32 channel surround immersive experience to the silent flickering BW era? Can we set the clock of human aesthetics back?

[Rsachi]

If you didn't guess it already, the pic is actually a simple greeting card, printed for 3D effect (no holography)

[shankar vaidyanathan]

Dear Sachi,

The following perspective is offered by Kambar.

"தோள்கண்டார் தோளே கண்டார்
தொடுகழல் கமலம் அன்ன
தாள்கண்டார் தாளே கண்டார்
தடக்கை கண்டாரும் அஃதே
வாள்கொண்ட கண்ணார் யாரே
வடிவினை முடியக் கண்டார்
ஊழ்கொண்ட சமயத்து அன்னான்
உருவுகண் டாரை ஒத்தார்.

ராமபிரானின் தோள்கள், கழல் எனும் ஆபரணத்தை அணிந்த தாமரை மலரையொத்த பாதங்கள், திடமான கைகள் என ஒவ்வொரு அங்கத்தையும் பார்த்த பெண்கள் அவ்வங்கத்தை விட்டுப் பார்வையை நீக்க விரும்பாத அளவு அதன் வனப்பால் ஈர்க்கப் பட்டதால் வேறோர் அங்கத்தைப் பார்க்கவில்லையாதலால் அவர்களுள் யாரும் ராமனின் முழு உருவத்தையும் ரசிக்க இயலாத நிலையிலிருந்தனராம்."

A similar experience requently happens while immersing in music as we behold the beauty and appreciate the divine bliss. We are so contented with experiencing "a" dimension that we don't want to move beyond that point. The soul then yearns for simplifying to the core essence. One's life time may not be adequate to experience all that is there to experience as far as music, literature, or, any fine art is concerned.

Happy New Year!

Best,
Shankar Vaidyanathan.
P.S.: the picture didn't display on the iPad.

[Rsachi]

Thank you, dear Shankar. I am sorry I cannot read Tamil. I hope you can provide a translation at your kind convenience.
Happy 2015!
I share the picture again here:

[shankar vaidyanathan]

Dear Sachi,

The Tamil poem was from Kamba Ramayanam. I thought it was apt here as Kambar quotes the women of Mithilapuri were able to see only one dimension of Rama as he walked the street. They were so engrossed in his majesty that they couldn't take in the whole divine feature.

I am woefully ill equipped to translate the lyrics of Kambar. A rough tranlation goes thus -

"Those who saw his shoulders saw only his shoulders
Those who saw his lotus feet saw only his feet
Those who saw his hands saw only his hands
None of the women saw his whole figure fully..."

The picture that you posted is perfect. We are just returning home to Houston, Texas, from a road trip to Santa Fe, New Mexico, where there was lots of snow!

Best,
Shankar Vaidyanathan.

[vasanthakokilam]

There is probably another rule: Number of Dimensions and the audience size are inversely proportional

[sankark]

Dear Sachi,

"Those who saw his shoulders saw only his shoulders
Those who saw his lotus feet saw only his feet
Those who saw his hands saw only his hands
None of the women saw his whole figure fully..."

Me thinks that the last part of the verse should be read as "those that saw the entire figure resembled those that had a revelation of Him at the time of oozh (pralayam?)" and not as "None of the women saw his whole figure fully"

[shankar vaidyanathan]

Thank you, for the addition. The last line carries a subtle thought. With due apologies to Sachi, here is a reproduction from Tamil Virtual University (tamilvu.org):

"தோள் கண்டார் தோளே கண்டார்- (அங்குள்ள மகளிருள்)
இராமபிரானது தோள் அழகைக் கண்டவர்கள் (அவ்வழகை முற்றும் கண்டுகளித்து முடியாமையால் அதனால் பிற உறுப்புக்களின் அழகைப் பார்க்க இயலாமையால்) அத்தோள் அழகினையே கண்ட வண்ணம் இருந்தார்கள்;

தொடுகழல் கமலம் அன்ன தாள் கண்டார் தாளே
கண்டார் - வீரக் கழல்கள் அணிந்த தாமரைப் பூக்கள் போன்ற (இராமனது) திருவடிகளைப் பார்த்தவர்கள் (வேறு பார்க்காது) அவற்றையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள்;

தடக்கை கண்டாரும் அஃதே - (அவனது) பெரிய திருக்கரங்களின் அழகைப்பார்த்தவர்களும் அவ்வாறே (பிற நோக்காது) அவற்றையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்கள்;

வாள் கொண்ட கண்ணார் யாரே வடிவினை முடியக் கண்டார் - ஆகவே, வாள் போன்ற கண்களையுடைய பெண்டிருள் இராமனது திருமேனியழகினை முழுவதும் பார்த்தவர்கள் யாவர் உள்ளனர் (ஒருவருமில்லை) ;

ஊழ்கொண்ட சமயத்து அன்னான் உருவு கண்டாரை ஒத்தார்- (தமக்குத்தாமே ஒவ்வொரு) முறையினைக் கொண்ட சமயங்கள், பிறசமயங்கள் கூறும் இறை வடிவங்களை நோக்காது, தம் வடிவங்களையே நோக்கியவாறு இருப்பது போல இராமனைக் காண வந்த மகளிர் (அப்பெருமானின்) உறுப்புக்கள் பலவும் நோக்காது ஓர் உறுப்பின் அழகிலேயே ஊன்றி நின்று விட்டனர்.

சமயங்கள் ஒரு பரம் பொருளின் பல கூறுகள் என்றவாறு
“வணங்கும் துறைகள் பலப் பலவாக்கி மதிவிகற்பால் பிணங்கும் சமயம் பலப்பலவாக்கி அவை அவை தோறும் அணங்கும் பலப்பல ஆக்கி நின் மூர்த்தி பரப்பி வைத்தாய்” (திருவிருத். 69) எனும் நம்மாழ்வார் பாசுரத்தின் கருத்துப் பதிவு “ஊழ்கொண்ட சமயத்து அன்னான் உருவு கொண்டாரை ஒத்தார்” எனும் உவமையில் பதிந்
துள்ளமை காண்க. முழுமுதற் பரம்பொருளின் பல்வேறு வடிவங்களும் ஒரு வடிவத்தையோ அல்லது ஒரு பகுதியினையோ கண்ட ஒவ்வொரு சமயத்தவரும் அந்தந்த ஒரு வடிவினையே அல்லது பகுதியினையே முடிவாகக் கொண்டு விட்டது போலிருந்தது இப்பெண்களின் நிலை என்றவாறு. கவிஞர் பிரானின் கடவுட்கொள்கை துல்லியமாக விளங்கும் இடங்களுள் இதுவும் ஒன்று
எனலாம். அந்தந்த அங்கங்களைக் கண்டவர்கள் அங்கங்கேயே நின்று கொண்டு. அடுத்த அங்கங்களின் அழகைக் காண விழிகளைப் பெயர்க்க முடியாமற் போனமை, அவர்கள் குறையில்லை என்று உணர்த்தும்."

Best,
Shankar Vaidyanathan.

[Rsachi]

Shankar, I can well relate to what you quote. That is the drift of Madhurashtakam, by Vallabhacharya (originally from south India)
http://harekrsna.de/madhurastakam-e.htm