Sanjay interview (in Tamizh)

[kvchellappa]

(Will attempt a translation if required and when possible)


கர்னாடக இசை கற்றுக்கொள்ள வேண்டும் என யார் அழுகிறார்கள்?- சஞ்சய் சுப்பிரமணியன் பேட்டி
அரவிந்தன்

எதைப் பற்றிப் பேசினாலும் இயல்பாக அதில் தன்னைக் கரைத்துக்கொள்ளும் லாவகம், எந்தக் கேள்வியைக் கேட்டாலும் அலட்டிக்கொள்ளாமல் சிரித்த முகத்துடன் பதில் சொல்லும் தன்னம்பிக்கை, பாடும்போது வந்து விழும் சங்கதிகளைப் போலப் பேச்சிலும் கொட்டும் அளப்பரிய தகவல்கள், கருத்துக்களில் அசாத்தியமான கூர்மை...சஞ்சயுடன் பேசுவது அலாதியானதொரு அனுபவம். 47 வயதில் தற்போது சங்கீத கலாநிதி விருது பெறும் இந்தக் கலைஞருடன் நடந்த உரையாடலிலிருந்து சில பகுதிகள்…

நம்முடைய வாழ்க்கையில் இசையின் இடம் எது?

கலைக்கு நாம் எந்த அளவுக்கு நம்மைக் கொடுக்கிறோமோ அந்தளவுக்குக் கலை நம்வசப்படும். சராசரி வாழ்க்கையைச் செழுமைப்படுத்தும் இசை. ஆனால், அடிப்படைத் தேவையில் சங்கீதம் சேர்த்தி இல்லை, அனாவசியத்தில் சேர்த்தி என்பார் செம்மங்குடி. அடிப்படைத் தேவைகளுக்குப் போகத்தான் எந்தக் கலைக்கும் இடம் உண்டு. ஜீவிப்பதற்கே வழியில்லாத இடத்தில் கலையைப் பற்றிப் பேச முடியாது.

உங்களுக்குள் இசையை நீங்கள் உணர்ந்த தருணம் எது?

அப்பா டிராமா ஆர்டிஸ்ட். அம்மா சொல்லுவாள், எனக்கு ஒன்றரை வயசு இருக்கும்போதே கச்சேரிக்குப் போனா சும்மாயிருப்பேனாம். டிராமாவுக்குப் போனா அழுவேனாம். பாட்டி வீணை வாசிப்பார். மாமா புல்லாங்குழல் வாசிப்பார். வீட்டில் ரேடியோ எப்போதும் ஒலித்துக்கொண்டிருக்கும். வளர்ந்ததும், படிக்கும்போதும், கல்யாணம் ஆனபிறகும் கூட எனக்குக் கச்சேரி கேட்கப் பிடிக்கும். கிரிக்கெட், ஸ்டாம்ப் கலெக்‌ஷன் என்று பல விஷயங்கள் வந்து போனாலும் ஸ்திரமாக எப்போதும் எனக்குள் இருந்தது இசைதான்.

சி.ஏ. படித்த உங்களைத் தொழில்முறை இசைக் கலைஞனாக மாற்றிய ஒரு தருணம் இருக்குமே…

சி.ஏ. பாஸ் செய்தேன். அப்பாவின் ஆசை; படிக்காமல் பெண் கொடுக்க மாட்டார்களே…! கல்யாணம் செய்து குழந்தை பிறந்த பிறகும் சி.ஏ.தான் பிராக்டிஸ் செய்துகொண்டிருந்தேன். ஆனால் மனம் லயிக்கவில்லை. அடுத்த கச்சேரிக்கு என்ன பாடலைப் பயிற்சி செய்வது, கச்சேரி பார்ப்பது இதில்தான் மனம் ஒன்றியதே தவிர,டாக்ஸ் லாவைத் தெரிந்துகொள்வோம் என்றெல்லாம் மனம் போகவில்லை. செய்யாத வேலைக்குச் சம்பளம் வாங்குகிறோமே என்ற குற்ற உணர்வு 2000-ல் ஏற்பட்டது. வெளிநாட்டு டூர் ஒன்றுக்குப் போய்விட்டு வந்தவுடன் நான் என் மனைவியோடு பேசிக்கொண்டிருந்தபோது, “இதை விட்டுடுங்களேன்”என்றாள். அப்போதுதான், என்னுடைய 32-வது வயதில், சி.ஏ.வை விட்டேன். இசை மட்டும்தான் என்னுடைய அடையாளம் என்னும் முடிவுக்கு வந்தேன்.

ராகம் பாடும் நேரம் நபருக்கு நபர் வேறுபடுகிறதே. இதில் உங்கள் அணுகுமுறை என்ன?

ஒரே கச்சேரியில் ஒரு ராகத்தை 5 நிமிடம் பாடுவேன். ஒரு ராகத்தை 10 நிமிடம் பாடுவேன். ஒரு ராகத்தை 20 நிமிடங்களுக்குப் பாடுவேன். இது, எடுத்துக்கொள்ளும் ராகம், அன்றைக்கு சாரீரம் இருக்கும் நிலை, பாடுவதற்கான சூழல் இப்படி எல்லாவற்றையும் பொறுத்து முடிவு செய்யும் விஷயம். இதெல்லாம் ஃபிக்சட் கிடையாது. அரியக்குடி 3 நிமிடம் பாடினார் என்றால் அது அவருடைய சவுகரியம். அவருக்கு அது ஒர்க் அவுட் ஆயிற்று. ஜி.என்.பி. 55 நிமிடம் ராகம் பாடியிருக்கிறார். ஒரே பீரியடில் பத்து விதமாக ராகம் பாடியவர்கள் இருந்திருக்கிறார்கள். மேலேயே பாடிவிட்டுப் போனவர்கள் இருந்திருக்கிறார்கள். கீழேயே பாடிவிட்டுப் போனவர்களும் இருந்திருக்கிறார்கள். மணி அய்யர், ‘கீழே பாடினா பண்டிதர்களுக்குப் பிடிக்கும். மேலே பாடினா பாமரர்களுக்குப் பிடிக்கும்’ என்பார்.

பொதுவாக உச்ச ஸ்தாயியில் நன்றாகப் பாடுவது அதிகம் பாராட்டப்படுகிறதே?

1920-30-களில் இந்த நிலைமை இருந்தது. அன்றைக்கு ‘மைக்’ இல்லாத காலத்தில் உரத்த குரலில் பாட முடியவில்லை என்றால், ‘நீ பாடுவதற்கு லாயக்கில்லை. வாத்தியப் பயிற்சி எடுத்துக்கோ...’ என்று சொல்லிவிடுவார்கள். ‘மைக்’கின் வரவுக்குப்பின் இந்த நிலைமை மாறியது. பாலமுரளி கிருஷ்ணா போன்றவர்கள் 1960-களிலேயே, தேவைக்கு மீறிக் கத்திப் பாடும் கலாச்சாரத்தை உடைத்துவிட்டார்கள்.

அதில் உங்களின் பார்வை என்ன?

இசையில் நம்முடைய வித்வத்தை வெளிப்படுத்துவதற்குத் தடையாக சாரீரம் இருக்கக் கூடாது. மாறாக, நம்முடைய வித்வத்தைச் சுகமாகக் கொண்டு செல்லும் வாகனமாக சாரீரம் இருக்க வேண்டும் என்பதுதான் என்னுடைய எண்ணம். இந்த அணுகுமுறையின் மூலம் நமக்கு வெற்றி கிடைக்கிறதா என்பதைக் கவனிக்க வேண்டும்.

வெற்றி என்பது என்ன?

இந்த மாதம் இ.எம்.ஐ. கட்ட முடியவில்லை என்றால், அது வெற்றி இல்லைதானே…

லௌகீகமாக வேண்டுமானால் இந்த அளவு கோலைச் சொல்லலாம். இசையில்..?

லௌகீகத்தில் எதிரொலிப்பதுதானே எல்லாமே. வெளிப் பார்வைக்குப் பணம், ஆடியன்ஸ் குறைவது இரண்டுமே தோல்விதான். சுரத்தில்லாமல் ரெண்டு கச்சேரி கேட்பார்கள். அடுத்த கச்சேரிக்கு வர மாட்டார்கள். ஆடியன்ஸ் திருப்தி யாகப் போகவேண்டும் என்பதில் நான் குறியாக இருப்பேன்.

உங்கள் ஆத்ம திருப்தி முக்கியமில்லையா?

ரசிகனைத் திருப்திப்படுத்துவதே எனக்கு முக்கியம். அதே நேரத்தில் ஆறு மாதத்துக்கு ஒருமுறை, சீசனுக்கு ஒருமுறை திரும்பிப் பார்த்து என்னுடைய திட்டமிடலை ஏற்படுத்திக்கொள்வேன்.

நீங்கள் பாடும் உயர்ந்த சங்கீதம் ரசிகர்களுக்கு எட்டவில்லை என்றால் எப்படி எடுத்துக்கொள்வீர்கள்?

‘ரீச்’ ஆகாவிட்டால் அது உயர்ந்த சங்கீதமே கிடையாது. நான் பாடுவது உயர்ந்த சங்கீதம்; அது மக்களுக்குப் போய் சேரவில்லை என்று நான் நினைத்தால் நிச்சயமாக நான் ஒரு முட்டாள்.

பக்திபூர்வமான கீர்த்தனை பாடும்போது மெய்மறந்துவிடுவீர்களா?

மெய்மறந்து என்பது ஆடம்பரமான வார்த்தை. ஆனால் கான்ஸன்ட்ரேஷன் இருக்கும். ராகுல் திராவிட் சொல்வார் ‘கம்ஃபர்டபிள் ஸோன்’ என்று. அதுபோல ஒரு ‘ஸோன்’இசையிலும் உண்டு. சாரீரம் பேசும். நாம் செய்ய விரும்பும் சங்கதிகள் மிகச் சரியாகவரும். இதைச் சரியாகக் கேட்பவர்களும் உள்வாங்கி மகிழ்ச்சியடைவார்கள். இந்த கனெக்ட் கிடைப்பதில்தான் கச்சேரியின் வெற்றி அடங்கியிருக்கிறது. இது கிடைத்துவிட்டால், அன்றைய கச்சேரியில் நாம் எதிர்பார்த்த எல்லாமும் நடக்கும். அதுதான் கச்சேரிக்கான தேடலும்.

உங்களுக்கும் இசைக்குமான ஆத்மார்த்தமான தொடர்பு?

அப்படியொரு ஈர்ப்பு இருப்பதாகப் பொய் சொல்ல விரும்பவில்லை. நான் விளாடிமிர் நபாகோவின் புத்தகம் படிக்கிறேன் என்றால் அது என் தனிப்பட்ட ரசனை. இதில் வேறு யாருக்கும் பங்கில்லை. இசையில் என்னுடைய தனிப் பட்ட விருப்பம் என்றால் நாகசுரம் கேட்பேன். இளையராஜா இசையமைத்த பாடல்களைக் கேட்பேன். மக்களுக்காக மக்கள் குழுமியிருக்கும் அரங்குகளில் மேடையில் பாடும் ஒருதொழில்முறைப் பாடகனாக அப்படியொரு தனிப்பட்ட ஈர்ப்பு அல்லது விருப்பம் எனக்கு இல்லை.

உங்களுக்கான சவால் என்ன?

தினம் தினம் ஒரு அனுபவம். இன்னிக்கு மேட்சுல ரன் எடுப்பது மாதிரி. தினம் தினம் சவால்தானே. ஒரு மேடையில் ஏறி ரசிகர்களைத் திருப்திப்படுத்துவது சவால்தானே.

இசையில் சவால்கள்?

அது இருந்துகொண்டே இருக்கும். ஒரே மாதிரியான ராகங்கள் பாடாமல் வெவ்வேறு ராகங்களைப் பாடிப் பார்ப்பது, சாதகம் செய்வது, ராக ஆலாபனையில் சிறப்பாகக் கவனம் செலுத்துவது, புதிய தாளக் கணக்குகளைப் பரிசோதித்துப் பார்ப்பது இப்படி நிறைய சவால்கள் இருக்கின்றன.

ரசிகர்களை எல்லா நேரத்திலும் உத்தரவாதமாகத் திருப்திப்படுத்திவிட முடியுமா?

ஒரு சோப் ஐந்து ரூபாய் என்றால், அந்த ஐந்து ரூபாய்க்கு இந்தெந்தப் பலன்கள் கிடைக்கும் என்று சோப்பை விற்பவரால் உறுதியாகக் கூற முடியும். கலையில் அப்படிச் சொல்ல முடியாது. என்னுடைய கச்சேரியில் உங்களுக்கு முழுத் திருப்தி கிடைக்கும் என்று என்னால் சத்தியம் பண்ண முடியாது. ரசிகர்களை நம்பித்தான் கலைஞன் இருக்கிறான். என்னால் முடிந்த அளவுக்கு என்னுடைய இசையால் ரசிகர்களை மகிழ்விப்பேன். அதற்கான முயற்சிகளைத் தினம் தினம் உண்மையாகச் செய்துகொண்டிருக்கிறேன். கலைஞனுக்கும் ரசிகனுக்கு மான இந்த கனெக்டிவிடி ஒருநாள், இரண்டு நாள் கச்சேரிகளில் கிடைக்காவிட்டால் பரவாயில்லை. இதே நிலை தொடர்ந்தால், தொழில் வேலை செய்யவில்லை என்று அர்த்தம்.

தமிழ் இசையைப் பல மேடைகளில் ஒலித்துவருகிறீர்கள். அதைப் பற்றிச்சொல்லுங்கள்.

தமிழ்நாட்டில் இசை கேட்கும் பெரும்பாலோர் தமிழர்கள். அதனால் மேடையில் தமிழ் மொழியில் பாடப்பட வேண்டும் என்னும் கருத்தை பாரதி, கல்கி போன்றோர் முன்னெடுத்தனர். எதிர்பாராதவிதமாக இந்த முன்னெடுப்பைத் திராவிட இயக்கங்கள் கையிலெடுத்தன. ஏன் அபகரித்துக்கொண்டன என்றுகூடச் சொல்லலாம். அதனால் கலைஞர்கள் மத்தியில் ஒரு நெருடல் ஏற்பட்டது.

எனக்குத் தமிழ்ப் பாடல்கள் இயல்பாகவே நன்றாக வரும். அதற்குக் காரணம் என்னுடைய குருமார்களின் அர்ப்பணிப்பு. சம்ஸ்கிருத ஸ்லோகங்களை விருத்தமாகப் பாடுவதைவிட, தமிழ் வரிகளை விருத்தமாகப் பாடுவதை மிகவும் நெருக்கமாக உணர்ந்தேன். ரசிகர்களிடமும் பெரியவர்களிடமும் நான் பாடும் தமிழ்ப் பாடல்களுக்குப் பெரிய வரவேற்பு இருந்தது. மேடையில் தமிழில் பாடுவதைக் குறையாக நினைப்பதற்குச் சவாலாகவே நான் நிறைய தமிழ்ப் பாடல்களை மேடையில் பாட ஆரம்பித்தேன். ஆனால் இதைத் தன்னியல்பில் நான் செய்தேனே தவிர, தமிழிசையின் பிரதிநிதியாக என்னை ஸ்தாபித்துக்கொள்ள நான் விரும்பவில்லை.

இசையில் எதற்குப் பிரதான இடம்? பக்திக்கா, அழகியலுக்கா?

பக்தி என்பது ஒருவரின் தனிப்பட்ட விருப்பம். ஒரு பாடகர் பக்தியைப் பிரதானப்படுத்தலாம். அல்லது அடிப்படையான இசையைப் பிரதானமாக வெளிப்படுத்தலாம்.

மேற்கத்திய இசையில் ராக், காஸ்பல் இரண்டு பாணிகளே உள்ளன. ஆனால், இசையில் எந்த சமரசமும் இருக்காது. அதேபோல் கர்னாடக இசையிலும் இரு வேறு நோக்கங்கள் உள்ளன. பாடலைத் தொடங்கும்போதே சிவபெருமான் காட்சிகொடுத்துவிட்டார் என்பார் ஒருவர். ஒருவருக்கு கேதார ராகம் மட்டும்தான் பிரதானமாகத் தெரியும். இது நபருக்கு நபர் வேறுபடும். என்னைப் பொறுத்தவரையில் இசைக்குத்தான் பிரதான இடம். பக்தி, மொழி எல்லாமே அதற்கு அடுத்துதான்.

இசை எதை அடிப்படையாகக் கொண்டது?

அடிப்படையாக எதுவுமே கிடையாது. நாம் கொடுக்கும் விதத்தில்தான் இருக்கிறது. முகாரி ராகம், சோகம் என்பது பொதுவான நியதி. ராமனின் ராஜ்ஜியத்தைக் கொண்டாடும் பாடலை தியாகராஜர் முகாரியில் அமைத்திருக்கிறார். சிலர் சந்தோஷமாகப் பாடும் பாட்டையே முகாரி போல பாடுவதும் உண்டு!

அப்படியென்றால் பக்தியிலிருந்து இசையை வெளியே எடுத்து உங்களால் கச்சேரி செய்ய முடியுமா?

செய்திருக்கிறேனே… திருக்குறளை வைத்துப் பல்லவி பாடியிருக்கிறேன். ரொமான்டிக் லிரிக்கை எடுத்துக்கொண்டு ஒரு மணிநேரம் ராகம், தானம், பல்லவி பாடியிருக்கிறேன். ராக ஆலாபனையில் முழுக்க முழுக்க கற்பனைதானே. பழந்தமிழ் இலக்கிய வடிவங்களை எடுத்துக்கொண்டு கச்சேரி செய்திருக்கிறேன். என்னைப் பொருத்தவரை இசைக் கூறுகளை அமைப்பதற்கான வாய்ப்பு இருக்கிறதா, பாடும் முறைக்கேற்ப ஒரு பாடல் அமைகிறதா என்பதுதான் அளவுகோல்.

சினிமா இசை பற்றி உங்களின் பார்வை, தேர்வு என்ன?

நான் 20 ஆண்டுகளுக்கு முன்னாலேயே சினிமா இசையிலிருந்து ரிடையர் ஆகிவிட்டேன். ராஜா ரொம்பவும் பிடிக்கும். 80-களில் நான் வளரும் பிராயத்தில் கேட்ட இசை. எம்.எஸ்.வி., இளையராஜா, ரஹ்மானின் தொடக்க கால இசை. அவ்வளவுதான். அதன் பின் பெரிதாக சினிமா இசையின் மீது ஈடுபாடு ஏற்படவில்லை. ஒரு இசை நம் மனதை இழுக்கிறது என்றால் அதற்கு மெலடியும் ரிதமும் பேலன்ஸாக இருக்கவேண்டும். இது பொதுவான அளவுகோல். ஜி.ராமநாதனில் தொடங்கி ஒவ்வொருவரும் சிறப்பான பங்களிப்பைச் செய்திருக்கிறார்கள். இளையராஜாவின் இசை நான் சிறு வயதிலிருந்து கேட்டு அனுபவித்த இசை. அதனால் அது கூடுதல் சிறப்பாக எனக்கு இருக்கிறது.

கர்னாடக இசையைப் பாடுபவர்கள் கேட்பவர்கள் இருவருமே பெரும்பாலும் ஒரு குறிப்பிட்ட சாதியில் இருப்பதை எப்படிப் பார்க்கிறீர்கள்?

பான்புரோக்கர் என்னும் தொழில் பிரிவினர் ஒரு சாதியோடு சம்பந்தப்பட்டிருப்பதை எப்படிப் பார்க்கிறீர்கள்? இந்தியாவில் தொழில் சாதியோடு சம்பந்தப்பட்டிருந்தது. சில தொழில்களிலிருந்து சாதி காலப்போக்கில் பிரிந்தது. இன்னும் சில சாதிகள் அந்தத்தொழிலோடு பிரிக்க முடியாத படி பிணைந்திருக்கின்றன. இதேபோல்தான், இசைவேளா ளர்கள் என்னும் பிரிவினரிடையே செல்வாக்குடன் இருந்த கலை, அந்தப் பிரிவினரிடையே ஏற்பட்ட பொருளாதாரச் சரிவைத் தொடர்ந்து மாற்றம் ஏற்பட்டது.

ஒரு சாராரின் பிடியில் ஒரு கலை வடிவம் இருப்பது ஆரோக்கியமான விஷயமா?

பிராமணர்களிடையே கர்னாடக இசை வளர்ச்சி, இயற்கையாக இயல்பாக நடந்திருக்கிறது. இது ஒரு திறந்த வெளி. இதில் யார் வேண்டுமானாலும் வரலாம். எனக்கு வாசிக்கும் பிரதான மிருதங்க வித்வான் வேறு சாதியைச் சேர்ந்தவர்தான். மதுரை சோமு, ஜேசுதாஸ் எல்லாம் வந்துகொண்டுதானே இருக்கிறார்கள்.

சபாக்களில் வாய்ப்பு கிடைப்பதில் ஏற்றத்தாழ்வு இருக்கிறதே?

பாணிகளில்கூட (இவருடைய சீடரா, அவருடைய சீடரா என்பதில்) ஏற்றத்தாழ்வு இருக்கத்தான் செய்கிறது. மாண்டலின் சீனிவாஸ் பிறவி மேதை. அவர் பிராமணர் இல்லை. எத்தனை பேர் அதுபோல் வந்தார்கள்? நந்தனார் கோயிலுக்குள் வர முடியவில்லையே என்று அழுதார். கர்னாடக இசையைக் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும் என யார் அழுகிறார்கள்? வேண்டும் என்பவர்களுக்குக் கிடைப்பதில் எந்தத் தடையும் இல்லையே?

அப்படி விருப்பத்துடன் வருபவர்களுக்கு முன்னேறுவதற்கான சூழல் இருக்கிறதா, நீங்கள் யாருக்கேனும் கற்றுக் கொடுக்கிறீர்களா?

வந்தால் முன்னேறுவதற்கான சூழல் இருக்கிறது. வந்து ஜெயித்தவர்கள் இருக்கிறார்கள். நான் ஒரு ஓதுவார் பையனுக்குக் கற்றுக் கொடுக்கிறேன். திராவிட இயக்கத்தினர் கர்னாடக இசை பிராமணர்களுக்கானது என்று முத்திரை குத்திவிட்டனர். கர்னாடக இசைத் துறை என்பது ஆர்கனைஸ்டு செக்டார் கிடையாது.ஏதோ சில சபாக்கள் சேர்ந்து சில காரியங்களைச் செய்துவருகின்றன. அவ்வளவுதான். இதற்குப் போய் உள்ளே வரலாமா, வரக் கூடாதா, கோர்ட்டில் கேஸ் போடலாமா என்றெல்லாம் யோசிக்க வேண்டியதில்லை.

தனிப்பட்ட சஞ்சய் சுப்ரமணியன் யார்?

சராசரி மனிதன். அவ்வளவுதான். குழந்தைகளைப் பள்ளியில் கொண்டுபோய் விடும் சாதாரணத் தந்தை. எனக்கு எல்லாக் கலைகளின் மீதும் ஈடுபாடு உண்டு. சமூகத்தைக் கலை என்னும் கண்ணாடியின் வழியாகப் பார்ப்பவன் நான். நாஞ்சில் நாடனின் ஒரு கதையைப் படிக்கும் போதுதான் மெட்ராஸைத் தவிர, ஒரு நாகர்கோவில் எனக்குத் தெரிகிறது. சக மனிதர்களின் மீது மரியாதை செலுத்துவதற்கும் அன்பு பாராட்டுவதற்கும் கலை நமக்கு சொல்லித் தருகிறது.

தொடர்புக்கு: [email protected]

(தி இந்து தீபாவளி மலரில் (2015) வெளியாகியிருக்கும் நேர்காணலின் சுருக்கமான வடிவம்)

[munirao2001]

KVC Sir,
Thanks for the link and I enjoyed reading the interview. More open and least pretentious expressions and communication very much like his quality of music. I also appreciate Sri Aravindan.D., for very good interview based on Q & A format.

munirao2001

[sureshvv]

ஆனால், அடிப்படைத் தேவையில் சங்கீதம் சேர்த்தி இல்லை, அனாவசியத்தில் சேர்த்தி என்பார் செம்மங்குடி. அடிப்படைத் தேவைகளுக்குப் போகத்தான் எந்தக் கலைக்கும் இடம் உண்டு. ஜீவிப்பதற்கே வழியில்லாத இடத்தில் கலையைப் பற்றிப் பேச முடியாது.

Disagree with Semmangudi / Sanjay here. Music as an antidote to the angst of living is pretty basic. Like blues which burgeoned in the cotton fields.

Artists have died paupers unable to renounce their passion.

[munirao2001]

sureshvv Sir,

Any art form is for refinement and enrichment of living. Just for living and support, interest or practice of an art form is/are not essential. This is their beliefs.

munirao2001

[kvchellappa]

There is a huge confusion. What SSI/SS say is about demand for art, not about the passion of an artist. Someone said, 'You cannot talk philosophy to a starving man.' While music is believed to have a positive effect, it is as yet unknown that it can substitute for food or basic necessities.

[sureshvv]

Any art form is for refinement and enrichment of living. Just for living and support, interest or practice of an art form is/are not essential. This is their beliefs.

I don't think music is an "art form" in this respect. Let us say a human being has to toil 18 hours a day just to make ends meet. They will find a way to work in music as part of that toil. That has been part of human history.

[sureshvv]

Someone said, 'You cannot talk philosophy to a starving man.' .

But you can sing to him

There was even a viruttam/kriti that Brinda Manickavasagam sang a few years back to this effect. We even discussed it here.

[eesha]

Let me quote verbatim what SSI said :

"There is a framed scenery hanging on the wall. It adds beauty to the wall. If the scenery is not hanging, will the wall fall off ? No. Music is like the scenery. It adds happiness in our lives. But life will not stop if music is not there"

SSI was correct. There are so many people who are musically deaf and physically deaf. Life has not come to a stand still for them. Music is a fine art like painting, sculpture etc. I have zero knowledge and zero interest in painting. For me life has not come to a stand still due to that. Same is true with music for some others

[sureshvv]

Let me quote verbatim what SSI said :

"There is a framed scenery hanging on the wall. It adds beauty to the wall. If the scenery is not hanging, will the wall fall off ? No. Music is like the scenery. It adds happiness in our lives. But life will not stop if music is not there"

Something will come up on the wall. That is the sign of life.

[kvchellappa]

The question is if you have to choose between living and listening to music out of your meagre resources, what will you do? A maverick may pay to listen to music, but that is no way to generalise. Maslow's theory of hierarchy says the same thing what SSI is hinting at. To stretch the argument is left to one's will. The point is well made that while for the musicians as professionals music is necessary, for the listeners it is secondary, and also that art grows when basic needs are met.

[kvchellappa]

It is very true that something will come up on the wall. I see ants, lizards and cockroaches. That is life.

[munirao2001]

Sureshvv Sir,

I don't think music is an "art form" in this respect

We are discussing SSI and SS statements on Karnataka Music. Karnataka Music is 'art form' of music with lakshya, lakshana, practice, appreciation and deriving the pleasure or bliss. Other forms of music are not 'art form' of music. But, both 'art form' of music and 'non-art forms' of music influence each other, in practice, appreciation and deriving the pleasure. Human being in distress and suffering cries either in silence or expressively seeks relief from music of other genre and 'non art forms' of music by listening or singing. Rasika of 'art form' of music does not cry helplessly but seeks the help for the pleasure or bliss, result of quality of such music.

munirao2001

[sureshvv]

The question is if you have to choose between living and listening to music out of your meagre resources, what will you do?

You don't have to choose. Many places where you can get your music for free. If you go to Kapali kovil at 4pm any day of the week, you can find a peripatetic ghosti. You can even sing along (Or South Central at 1am).

[sureshvv]

The point is well made that while for the musicians as professionals music is necessary, for the listeners it is secondary, and also that art grows when basic needs are met.

The point made was commerce grows when basic needs are met. Art grows always.

[sureshvv]

We are discussing SSI and SS statements on Karnataka Music.

I think SSI was talking in the context commercial Karnataka music. I don' t think the statement is true in the general sense of "Art" music.

[vgovindan]

We have discussed about Music as art form and more in the thread - http://www.rasikas.org/forums/viewtopic.php?f=2&t=25633
I do not subscribe to the view that music is simply an art form for the purpose of livelihood. Music is a mOksha sAdhana for some.

[kvchellappa]

TMK and Sanjay see music from a secular point of view, while Semmangudi was a full-fledged believer.
I am afraid there is twisted understanding of what SSI has said.

[rajeshnat]

Is the author of the interview Aravindan the same Aravindan mudaliar? Can some one confirm on the author?

[kvchellappa]

No.

[munirao2001]

sureshvv Sir,

Art form practice and appreciation is for 1. One's own Self fulfillment, unity of Self with Supreme Self, Bliss OR 2. Deriving pleasure of entertainment OR 3. Judicious balance of 1 & 2. Intent, content, delivery, appreciation and support establishes the ideal of both the practitioner and the rasika and the choice. Yes, Art form of music with I-C-D of solely entertainment is commerce, with limited scope and scale of operations.
Angst arisen out of disappointment and deep resentment results in expression but with the conditioning of the mind.

munirao2001

[varsha]

Let me quote verbatim what SSI said :

"There is a framed scenery hanging on the wall. It adds beauty to the wall. If the scenery is not hanging, will the wall fall off ? No. Music is like the scenery. It adds happiness in our lives. But life will not stop if music is not there"

Oh ! Boy . That explains a whole lot of the Artist to me .


Listen here to another artist , though from the dramas and films
Peter O Toole is asked : When you get on stage , what affects you most
His answer
First I consider myself an advocate of the Author .
And then , I have a role with an opinion on the character , part , situation . It is like me peeping from behind the first image and communicating ... not to entertain but to enlighten..No wonder he had the distinction of being nominated for Oscar seven time and lose each time .

Such a beautiful way of expressing an artists value systems.
https://www.youtube.com/watch?v=HNMZULQW0ck

Some frame. Some scenery . Some Wall .

[kvchellappa]

There are a few jewels in rasikas.org that let it shine and illuminate. It is sheer joy to float once in a way in such a well-lit sky.

[sureshvv]

TMK and Sanjay see music from a secular point of view, while Semmangudi was a full-fledged believer.
I am afraid there is twisted understanding of what SSI has said.

Not sure if you are giving this a religious color. I don't think it is relevant. I think SSI/Sanjay may be talking about
Music as a career. I don't think they were describing Music as it relates to the entire society.

[arasi]

Sureshvv,
Said from a professional point of view, it seems to me too.

These discussions made me wonder. PurandaradAsA, UTRukkADu Venkata kavi, TyAgayyA and all sang their hearts out. Yet, they shared their songs with others (their students, for example). Otherwise we would not have known of their songs at all.

It's different with performers. Of course, they are entitled to their bhakthi, emotiveness and most importantly shraddhA (care and concentration?) to their art, to what they offer on stage. They can get absorbed in what they do on stage, but with an awareness that they are conveyors (important from the view of the listeners too) of the music's intent and content.

At a temple (big or small), we hear people exclaim: how much SraddhA we see in this particular priest! Yet we know that even the most devoted priest cannot get absorbed to the point when he forgets some of the steps of the pUjA. His focus on what he is performing as parts of the worship ritual should not be lost. His role is to make the darSan a moving experience for the devotees.

Whether it is the music or the composers which the performer on stage is occupied with, he/she should not lose track of the fact that he/she is the conveyor of them both to the audience.

So, the one who understands, respects and masters the music transmits her/his assets in it in the exposition of it on stage. This way, we as audience are privy to the values of our music and of our composers. Hopefully, we come out of the performance feeling happier and better, dependent on the musician's assets (musical, spiritual/emotional)...

This is why Sanjay's statements make a lot of sense. No gilding of the lily, no romantic or highly holy statements, no false humility.

In the modern world, we are all part of a society which has to do with material things. There is no need for an artiste to merely say: my art is all. Money matters not. He too has to earn his living and to make the most of his performing years. Still, I appreciate the fact that Sanjay does not sing at weddings...

[vgovindan]

At a temple (big or small), we hear people exclaim: how much SraddhA we see in this particular priest! Yet we know that even the most devoted priest cannot get absorbed to the point when he forgets some of the steps of the pUjA. His focus on what he is performing as parts of the worship ritual should not be lost. His role is to make the darSan a moving experience for the devotees.

Sorry for tearing out part of your observation. I had a horrifying experience with a temple priest in no less than Madurai Meenakshi temple. In my very presence, the priest literally threw away the pooja basket (taTTu) of a poor villager who could not afford to place - in advance - Rs. 5/- as dakshina. This happened some 20 years ago. It had a debilitating effect on my psyche about temples. I rarely visit temples - particularly Meenakshi Temple. The same is almost true of Sri Rangam temple or Tirumala temple or Kalahasti temple where even for entering the temple, we were charged entrance fee.

I restrict myself from making any analogies.

[varsha]

https://www.youtube.com/watch?v=1jnLM5t19hA
VGV
You are the chosen one . Me too . All the rest of us .

[shankar vaidyanathan]

http://m.thehindu.com/features/friday-r ... 846664.ece

[arasi]

Varsha,
Thank you for uLLavaru SivAlaya mADuvaru". Heard it again, Omkar Havaldar singing it (next in row on Youtube). Interesting. I had not heard of him until a few days ago when Cienu brought the segment of his students singing together Eri Ali

Govindan,
I feel your pain--which I have felt many times myself. Once, in the very temple that you mention, I told the priest (the one you speak about or his kind) that I was going to choose another day to enter the sannidhi when his kind weren't around. When he was about to shout at me, I said: ask Ranganatha if you wish if I took the right decision. Then I left.

The priests in my earlier example exist too. Anyhow, I do not want to take this thread farther away from the topic.

Shankar Vaidyanathan,

We hear more from Sanjay in the Bengaluru interview. An interesting one.

As I mentioned before, you don't see any hoopla here either. We only see the seriousness and excitement an artiste has about his living his music with full commitment.

[kvchellappa]

This again and I love Sanjay for his forthright views:
An artiste, Sanjay said, is not part of the bare necessities of life, “and if this society allows me to practise this art I love, can I ask for more? Their benevolence keeps me going.”

[munirao2001]

Some of the truths, retold by Maestro Sanjay are:

“Most people feel Carnatic music as a form is very restrictive, however, I don’t feel so at all. I love Carnatic music, and my genre is my limitation,”

“Even with these ‘fixed’ frames of Carnatic music, the musician keeps adding his own, doesn’t he?”

“Realizations and disappointments are not something that necessarily appear at the end of a musician’s career. They are a constant, it can come at the end of everyday”

“ Socio-political leanings will dominate one’s engagement with art. The mind is after all a composite being, and activism will take over art. You cannot escape it.”

Two of his stated beliefs, is questionable and debatable, they are:

“have to break free from the idea of importance of the voice.”
No Sir. Importance of Voice is for excellence in delivery of expressions and explanations (internalized musical thoughts and ideas)

“We do this for a livelihood and nothing beyond that”.
Yes, if the artist ideal is only performer offering entertainment pleasure. No, if the artist ideal is for Uplifting, Enriching and also entertaining.

munirao2001

[kvchellappa]

Sanjay is by no means an average artist, and can certainly live by other means. Music is in him and he wanted to make music to be part of his everyday life So he chose it as his profession. Having made it his profession, he needs the audience to let him live by it. All this is in good sense. There is nothing amiss here. We have heard tales of those who chose music, even excelled, but were in dire straits for some reason or other. I am at home with the part that for those who tale to music as profession music is a necessity unlike for an amateur or a listener for pleasure (or moksha).
I get the meaning that one should not be bogged down by the absence of a gifted voice. If it were so, we would have very few singers. We have plenty of instances of musicians with a recalcitrant voice. Sanjay's view appears alright to me.

[msuresh55]

Yes, if the artist ideal is only performer offering entertainment pleasure. No, if the artist ideal is for Uplifting, Enriching and also entertaining.

It is not clear what "upliftment" means - your conception of it may differ from mine. If what you mean is that the music should project "bhakti," then I'd note that not everyone is a believer, even among Carnatic Music rasikas. That does not mean that a non-believer cannot enjoy and appreciate a rendering of a Thyagaraja kriti.

It is not clear what "entertainment pleasure" means either. Audience response can never be entirely predicted: despite all the efforts of movie directors and producers, a majority of movies are still "flops." Not even the presence of the "superstar" of Tamil movies can guarantee a "hit." I'd think the same is true for other art forms, including music.

The question of what is, and what should be, the "ideal of an artist" is a complex one. A web search for this phrase will reveal many links, some to entire books. I am certainly not competent to comment on this issue. But I'd say that we should respect Sanjay's ideal -- that is the way he sees it. Not every Carnatic musician will see matters the same way but then that is true of all art forms -- different painters have different ideals, different writers have different ideals and so on.

[munirao2001]

msuresh Sir,

Uplifting:Art form of music and its practice rests on sampradaya and convention. Sampradaya of Indian Classical Music has one of the ideals of ‘uplifting’. Uplifting is simply, listener’s Self arises to experience the higher qualities in music- aesthetics in the original creativity of the composer, the composition and artist’s imaginative and creative forays in line of the compositional beauty and structure, unmindful or conscious of distractions of Self, of all aspects other than artist offering.

Entertainment:Entertainment pleasure is creating the idea(s), identity, form or method for tendencies and habits for instantaneous appreciation, without serious introspection on the quality or value by the artist. It is receiving acceptance and appreciation, resorting to offer same or similar quality or value commanding the instantaneous appreciation (applause) and listener obliging, mechanically. Values are ‘flourishes’, ‘excitement’, ‘novelty’, ‘surprise’, ‘technical over indulgence’, ‘high decibel and pulsating sound’ or ‘artificial mellowness or sweetness in sound’

Ideals of Art form of music and ideal of artist: With great contributions of great maestros practitioners establish the ideals through their advocacy, creativity, works, practice and sampradaya. Ideals are determined by its values for realization and attaining the goals of art music. Indian Classical Music has two goals-Primary, SAT-CHIT-ANANDA, the Bliss of unity of Self with Supreme Self-Self abnegation moment (s)- 'Ah' moment and Secondary, MANORANJAKATVAM, sense of mind enjoying the color or rasanubhuti, the pleasure of partaking to the performer and pleasure for the listener arisen out of happening moment in creativity or re creativity of the past pleasure in the present - Self conscious-'Aha' moment (s). Offer of temporal pleasure is rated lower and offer of lasting pleasure is rated high.
Artist/performer and also the listener has the freedom to choose the goal, ideals, practices and convention. The choice and its practice establishes the ideal(s) of the artist/practitioner. The support and patronage offered by the listener establishes their ideal (s).

munirao2001

[sureshvv]

Sureshvv,
Said from a professional point of view, it seems to me too.


This is why Sanjay's statements make a lot of sense. No gilding of the lily, no romantic or highly holy statements, no false humility.

To a fault, it appears, in this case.

Still, I appreciate the fact that Sanjay does not sing at weddings...

Me too. He seems to be glossing over his own "sacrifices".

[vgovindan]

Upliftment is not about bhakti. A few years ago, I posted a link about a Pakistani lady singer. The commentator wrote something on these lines - "I did not understand a word of what she was singing. For all I know she was rattling out a shopping list. But I only know that the music was divine."

What one renders is not significant - it is how one renders. If the singer can put his soul into it, it is uplifting. You may call it bhakti or whatever name. But, the word 'bhakti' has become a jargon. Bhakti simply put dedication - Sraddha. It pervades every one of our daily and even mundane activities. That is uplifting. gItAchArya says "yO yacchraddhaH sa Eva sah' (Man is verily what his Sraddha is).

There is nothing like secular music or devotional music - music is music. In Tamil there is a saying 'uppillAp paNDam kuppaiyilE' - the dish which is not having (right proportion of) salt, is consigned as waste. Sraddha is the salt of our very existence. Music is no exception.

[vgovindan]

Varsha,
Thanks for the link. I enjoyed the song and the wordings.

[kvchellappa]

"When intelligence matures and lodges securely in the mind, it becomes wisdom. When wisdom is integrated with life and issues out in action, it becomes bhakthi." Rajaji

[Nick H]

Let me quote verbatim what SSI said :

"There is a framed scenery hanging on the wall. It adds beauty to the wall. If the scenery is not hanging, will the wall fall off ? No. Music is like the scenery. It adds happiness in our lives. But life will not stop if music is not there"

SSI was correct. There are so many people who are musically deaf and physically deaf. Life has not come to a stand still for them. Music is a fine art like painting, sculpture etc. I have zero knowledge and zero interest in painting. For me life has not come to a stand still due to that. Same is true with music for some others

There are people who live without a limb or two, or perhaps without eyesight. Some of them adapt and live life in a way that is simply wondrous for the rest of us to witness, but I doubt very much that any of them would deny the value of limbs, or of sight.

[vgovindan]

"When intelligence matures and lodges securely in the mind, it becomes wisdom. When wisdom is integrated with life and issues out in action, it becomes bhakthi." Rajaji

A profound statement coming from the heart which has 'குறையொன்றுமில்லை' (kuRaiyondrumillai) - echoing the words of gItAcArya 'nAnavAptam avAptavyam'.

[msuresh55]

@munirao2001,

Please don't use "Sir" when addressing me. On this forum, we know very little about each other; not even the sex because the name could be fictitious. Here, therefore, we are all the same age.

Coming to your response - You are entitled to your definitions but why do you think I will accept them? I have my own ideas about these matters but I don't expect you to agree with me. This will be my last post on this matter. I don't think debating these matters will be productive, so let us leave it at that. I leave the last word to you.

[munirao2001]

Bhakthi
In Religion and theosophy and its practices, it is "attachment, participation, devotion to, fondness for, homage, faith or love, worship, piety to (as a religious principle or means of salvation)".
In Philosophy, the term simply means participation in, devotion and unconditional love, with total faith for any endeavor, or it refers to one of the possible paths of spirituality (Shvetashvatara Upanishad). State of transition from belief to total faith.
In general the usage and meaning is Hindu devotionalism; identity for a movement; ways and means for worship, realization and attainment-moksha or mukti.

Shradha is faith; total attention; discipline.

munirao2001

[munirao2001]

msuresh55
I accept your request.
My postings are to share, care and not for imposing my view. All the expressions, explanations of my understanding and statements, with no expectation for its acceptance or dejection for rejection.

munirao2001